Nie jestem wielkim fanem telenowel, ale od czasu do czasu jakaś mi się spodoba i mnie wciągnie. Tak było np. z Pauliną (La usurpadora), Brzydulą (Yo Soy Betty la Fea), Zbuntowanym aniołem, polska BrzydUla też mi sie bardzo podobała, ale już np. Majka, kompletnie mnie nie ruszyła i po jakiś 20 odcinkach dałem sobie spokój, zwyczajnie nie byłem ciekaw co będzie dalej.

Zapewne wielu z was się ze mną nie zgodzi, ale oglądałem PROSTO W SERCE, JESTEŚ MOIM ŻYCIEM, MIŁOSNY NOKAUT (dokładnie w takiej kolejności). i właśnie POLSKA wersja podobała mi się najbardziej, a oryginał majmniej. Chciałbym teraz wypunktować dlaczego akurat polska wersja podobała mi się najbardziej:

1. Styl i humor - to mi się właśnie najmniej podobało w oryginale, polska i meksykańska wersja były bardziej na poważnie, podczas gdy w Sos mi vida wiele sytuacji było przesadnie absurdalnych.
2. Monita-Monika - Mucha to żadna aktorka, ale będąc ciut pulchniejsza, według mnie wiarygoodniej udaje bokserkę niż ten chudzielec Oreiro.
3. Quique-Beto-Czarek - wszystkie wersje przedstawiają mniej więcej ten sam schemat bohatera, nieudacznik i nierób, duże dziecko, itp., ale dla mnie Czarek na tle swoich odpowiedników z Argentyny i Meksyku był postacią najbardziej sympatyczną.
4. Zmiana kuzyn-brat - główny czarny charakter w latynowskich wersjach był zaledwie kuzynem prezesa firmy, w polskiej wersji był starszym bratem. Wpłyneło to moim zdaniem pozytywnie na wzmocnienie efetktu - jak złym trzeba być żeby spiskować przeciwko bratu.
5. Vicky-Ximena-Wiki - kuzynka/siostra głownego bohatera podobnie jak w pkt. 1 i 3, w oryginale to nie tylko idiotka, ale wręcz debilka, w meksykańskeij wersji już jest trochę lepiej, ale najlepiej wypada ta postać w polskiej wersji - Wiki to prawie normalna dziewczyna, żyje tylko trochę w oderwaniu od rzeczywistości.