Mówiąc szczerze postanowiłam obejrzeć ten film tylko ze względu na Ellen Page. Gdy czytałam komentarze nastawiłam się na to ze film będzie trudny w odbiorze ze względu na montaż na który uskarża się wiele osób. Tak więc zasiadłam przed ekranem szykując swoje oczy na 77 min tortury. I muszę powiedzieć że już po pierwszej minucie tego filmu wiedziałam ze będzie on moim ulubionym. Wracając jednak do sprawy montaż tego filmu może się wielu wydawać jazdą bez trzymanki ale moim zdaniem jest w 100% trafiony. Świetnie obrazuje to co się dzieje w głowie bohaterki. Jest jakby uwidocznieniem strumienia świadomości panny Berkowitz.

Na temat kunsztu aktorskiego Ellen nie będę się długo rozwodzić powiem tylko parę obrzydliwie subiektywnych słów: jest młodą utalentowaną aktorka której dziękuję za Tracey Berkowitz i która mam nadzieję nie zmarnuję swojej błyskotliwej kariery ...boska,boska,boska...

Tracey Berkowitz- lat 15, po prostu zwykła dziewczyna która nienawidzi siebie. To nie ona jest dziwna to świat ją otaczający jest dziwny ,mroczny , przytłaczający a na ludzi którzy ją otaczają często nie może podnieść spokojnie wzroku a co dopiero na nich liczyć. Oglądając to wszystko nie chce się wierzyć że taka historia mogłaby się wydarzyć naprawdę , chciało by się poklepać Tracey po plecach i pomóc jej. Niestety możemy tylko przyglądać się jak dziewczyna rozpaczliwie poszukuje swojego brata Sonnego który zdaje się być jedyna osobą przy której nastolatka czuje się szczęśliwa [piękna scena z naszyjnikiem].

Film wzruszający. Naprawdę można się głęboko przejąć losami nastolatki .Po filmie w mojej głowie toczyło się mnóstwo myśli. Poza tym przy tej produkcji można usłyszeć bardzo wdzięczny soundtrack.

PS: Szkoda że takich filmów nie można zobaczyć w telewizji... :(