Było tak. Po co mam oglądać najnowszą "Cenę strachu" skoro wychowałem się na "Cenie strachu" Cluzota z Montandem za kierownicą, a "Cenę strachu" Friedkina uważałem za pomyje, chociaż film, mimo wszystko, dało się oglądać choćby dla Roya Scheidera. Jak to mówi porzekadło, czym skorupka za młodu nasiąknie tym na starość trąci. Spróbowałem na najnowszą "Cenę strachu" spojrzeć oczyma nastolatka, który nie oglądał filmów Cluzota i Friedkina, a nawet nie wiedział o ich istnieniu. I co zobaczyłem. Całkiem przyzwoity film akcji dla niewymagającego widza, musiałem jedynie uważać, aby uwolnić swój ogląd od porównań. I teraz, jako facet z "przeszłością" dałbym temu filmowi trzy gwiazdki, ale jako nastolatek nawet osiem. Nie dziwi mnie wcale, że moje dzieci mające już własne rodziny w najmniejszym stopniu nie pokochały serialu wszech czasów " Czterej pancerni i pies". Tak to działa.